Τι εγινε ρε παιδια;;

προσπαθω εδω και 1 ωρα να μπω στο μπογκακι μου και δεν μπορ

ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΜΙΑ ΤΑΜ[ΕΛΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥΣ...

Γιατι ρε; μας ρωτησατε και μας γιατι τραβαμε το λουκι που τραβαμε;;

Μονο διανοουμενα και τελεια πραγματα θελετε να διαβαζετε;;

Αγαπες μου πριν απο λιγο σχολασα...

για να πω την αληθεια ακομα στο μαγαζι μου ειμαι...

πινω μονη...και γραφω σιντακια για την αγαπη μου και για αλλα ΚΑΡΘΑΜΑΤΑ~~

Τι με εκανε να μπω σημερα παλι μεσα μετα απο τοσο καιρο

και εγω το αναρωτιεμαι.. ειχα πει οτι δεν θα ξαναγρα.... που ειναι το ψι.. α το βρηκα..

ξαναγραψω,..

ισως λιγο το αλκοολ.

ισως η κουραση και η μονοτονη ζωη μου..

ισως...

ισως και μαλλον σιγουρα η ελλειψη φιλων οταν τους χρειαζεσαι..

Δεν εχω παραπονο αλλα σημερα που ενοιωσα τον εαυτο μου να

χανετε εντελως, και οχι βρε παιδια επειδη ηπια πολυ

ουτες επειδη τα ερωτικα δεν πανε καλα,....(ψεμα) εχω τον ανθρωπο μου και με αγαπαει. το ξερω οτι με λατρευει!!

ουτε επειδη η δουλεια μου δεν παει καλα, το μαγαζι μου ειναι το μονο που ειναι γεματο καθε σχεδον- βραδυ!!

Δεν παραπονιεμαι παω καλα...

Παω;;.............

........

....

Μαλλον δεν παω με το ν καθομαι σε ενα αδειο μαγαζι που το εχω κλειδωσει απο μεσα στις 3 μιση η ωρα τα ξημερωματα..

(γαμωτο ολο λαθη κανω με τα κωλονυχια που εβαλα)χα!!δεν τα βλεπεται, τα σβηνω!!

πειτε μου ειλικρινα σας αρεσει το μαγαζι μου;;

νοιωθω οτι τελευταια οτι κανω το κανω για το τιποτα..

Το τελευταίο γράμμα μου...

''Ο έρωτας λενε, με έρωτα περνάει..

Ερωτες που θεωρείς παντοτινούς,

έρωτας που ορκιζόσουν οτι ποτέ δεν θα χαθούν

ουτε θα αλλιωθούν με τον καιρό,

ειναι δυνατόν να ξεχαστουν τόσο ευκολα;;

Πως γίνεται κάποιος που έπαιξε σημαντικό ρόλο

στη ζωή σου, καποιος που εκλαιγες με τις ώρες

κάποιος που ούτε θυμάσαι πόσες θυσίες εκανες για κείνον

πόσα ξενυχτια και τρέλες,

να ξεχαστεί τόσο γρηγορα, έτσι ξαφνικα,χωρίς λογια..

Ελεγα πως δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω χωρια σου...

Και τώρα εγω είμαι αυτή που φέυγω μακρυά...

Δεν σε αγάπησα;

Κοροιδευα τον εαυτό μου τοσα χρόνια;

Μηπως δεν σε εχω ξεχάσει απλά ξεχάστηκες;

Μηπως όλα αυτα που τραβηξα μαζι σου τόσα χρονια με διωξαν μακρυα;

Μηπως μπόρα ειναι και θα περάσει;

Και γιατί δεν μου λείπεις;

Γιατι δεν νοιώθω τύψεις;;

Οι κραυγές μου τόσα χρόνια για λίγη αγάπη,

για λίγη παραπάνω σημασία,

για λίγο παραπάνω σεβασμό..

Οι κραυγές που ποτέ σου δεν ακουσες...

Τις άκουσε τωρα κάποιος άλλος..

Φταίω; φταίς;;

Δέν ξέρω..

Αντέξαμε πολλά.

Τα φέραμε απο δώ.. τα φέραμε απο κει..

Μα τίποτα..

Αλλαζες για λίγο.

Και μετα ξανά τα ίδια....

Λογια ψευτικα, υποσχέσεις που δεν κατάφερες να κρατησεις ..

Πάντα εγω στην γωνιά..

Η ευκολη λύση..

Σε στήριξα, μα έχω και εγω ανάγκη να με στηρίξουν.

Εχω ανάγκη να αγαπηθω..

Καιρος να αλλαξουν οι ρολοι..

Χαμένη πια δεν θα 'μαι.

Αν μπορουσα...

Αν μπορουσα να σε ξεχνουσα/
και να μην με νοιαζει πια/
που βρισκεσαι και που γυρνας..

Βασανα της αγαπης.
Να θελεις να ξεχασεις και να μην μπορεις...

Μα... πως η αγαπη γινεται δικοπο μαχαιρι;
Πως η χαρα γινεται πονος και δακρυ..
Αραγε ετσι καταληγει καθε αγαπη,
δικοπο μαχαιρι οπως λεει και το τραγουδι;

''Αγαπη που γινες δικοπο μαχαιρι,
καποτε μου δινες μονο την χαρα,
μα τωρα πνιγεις την χαρα στο δακρυ
δεν βρισκω ακρη, δεν βρισκω γιατρεια.''

Αυτα που αγαπουμε γινονται βασανα και μας βασανιζουν;
Εκεινοι που αγαπουν, καταντουν να ζηλεψουν
εκεινους που δεν αγαπησαν ποτε κανεναν και τιποτα;

Στα νοσοκομεια , και στα γηροκομεια υποφερουν πιο πολυ εκεινοι
που περιμενουν τους δικους τους να ερθουν , και δεν ερχονται.

Εκεινοι που δεν εχουν κανενα ειναι ησυχοι.
Η πικρα του μονου, τους προστατευει απο την πικρα της εγκαταλειψης.
Μια πικρα που θεραπευει την αλλη πικρα.
Το εζησα εντονα τις τελευταιες νυχτες που περασα
στο νοσοκομειο κανοντας παρεα στον καλο μου..
Απεραντη μοναξια.

Ετσι ειναι η ζωη λοιπον...
Δεν υπαρχει ευτυχια;
Μονο στιγμες ευτυχιας υπαρχουν;

Το ιδιο συμβαινει με την αγαπη μας για τα αντικειμενα;
Ενα σπιτι, ενα αμαξι, το ιδιο με τις τιμες, τις διακρισεις;με την φημη; τα χρηματα;

Με την αγαπη; τα δινεις ολα και οταν τελειωσει και τα χασεις ολα μας τρωει η μαυρη στεναχωρια..

Τι πρεπει να κανουμε λοιπον; να βαλουμε μια μασκα και να μην αφηνομαστε να εκφραζουμε ουτε χαρα ουτε λυπη; ετσι ωστε να μην κινδυνευουμε να πληγωθουμε;

Δεν νομιζω οτι μπορουμε να αποστειρωσουμε τις ζωες μας απο τα συναισθηματα χαρας και λυπης..
Οταν μας πρεπει να γελασουμε πρεπει να γελασουμε και οταν μας πρεπει να κλαψουμε να κλαψουμε.
Αν μπορουσα λοιπον...πως θα μπορουσα ομως;

Φυλακισμενη μεσα στην ψυχη μου,ισως αν ειχα καθαρη συνειδηση να τα καταφερνα.
Να εξαγνισω την ψυχη μου...

Πως γινεται αυτο;
Ισως με την γυμνη αληθεια;
Μα η αληθεια ποναει.
Και αν ο πονος ειναι ο μονος δρομος να αγνισουμε την ψυχη μας;;
Ο μονος τροπος για λυτρωση ειναι να ξεγυμνωσουμε το ψεμα;

Ετσι ελευθερωνομαστε;
Και πως διαολο γινεται αυτο;

Φοβαμαι......

Αυτο που μισώ, αυτο κάνω...

Μια μητερα χτές στο μαγαζί μου ,μάλωνε το παιδί της να μην τρώει πολυ για να μην παχαίνει.

γιατι είχε την τάση να παχαίνει.

Δεν καταλαβαινει οτι οσο φοβηζει το παιδι να μην τρωει πολυ για να μην παχαινει, τοσο ο φοβος του αυτος θα τον σπρωξει στο να το κανει..

Θυμηθηκα μια ιστορία με 4 αδέλφια, που επασχαν απο αυπνία

Ηταν γέροι και έμεναν ολοι μαζι, γιατι κανείς τους ποτε δεν παντρευτηκε.

Ολοι είχαν τον λόγο τους που τους προκάλεσε την χρόνια αυπνία εκτος απο τον εναν..

Αυτος δεν ειχε κανεναν λόγο να μείνει αυπνος..

μα ηταν ταλαιπωρημενος με κατακοκκινα ματια φανερα κουρασμενος..

Τον ρωτησε κάποιος μια μερα,

''εσεις γιατι δεν κοιμαστε;''

''Εγω δεν κοιμάμαι,

ειπε γεματος ανησυχία

γιατι φοβαμαι μηπως δεν κοιμηθω''

Πιστευω οτι τελικα γινομαστε αυτο που παντα φοβομασταν μην γινουμε...

γιαυτο και θυμηθηκα τα 4 αυπνα αδελφια..

Οντως γινεται αυτο που φοβομαστε.

Ισως να το προκαλουμε οι ιδιοι.

Το βοηθουμε να γινει.

Ο φοβος μην φαμε πολυ, μας κανει να τρωμε ακομα περισσοτερο

και να μην το καταλαβαινουμε με αποτελεσμα να παχαινουμε.

Το τσιγαρο ξερουμε οτι μας κανει κακο ,

ο φοβος οτι κανει κακο στην υγεια μας,

οτι πρεπει να προσπαθησουμε να το ελατωσουμε η να το κοψουμε ,

μας κανει να καπνιζουμε παραπανω

για να ανακουφιστουμε απο το αγχος και την στεναχωρια

που μας προκαλει η σκεψη αυτη.

Το ιδιο και με το ποτο..

Τα ναρκωτικα..

Τον ερωτα..

Θα μου πεις..

ελα τωρα τι σου φταιει ο ερωτας...

Πολλες φορες

καταναλωνομαστε

και χαριζομαστε σε ανθρωπους

που μονο κακο μας κανουν...

Απο φοβο μην τους χασουμε γινομαστε θυματα τους ,

κανουμε πραγματα και υποχωρησεις που ποτε δεν φανταζομασταν οτι θα καναμε..

Γινομαστε αυτο που μισουμε.. θυματα τους.

Το μισος ειναι φοβος, και ο φοβος αντιστραμμενη επιθυμια..

Αυτο που μισω, αυτο κανω ...

Υπαρχει μεσα μου μια αλλη θεληση,

αντιθετη στην θεληση μου και ...

ΤΗΝ ΜΙΣΩ.

Ξερω οτι μεσα μου υπαρχει ενας αλλος ανθρωπος ,

ο εσωτερικος μου ανθρωπος ,

και ειναι αδυναμος παναθεμα τον.

Τον μισω γιατι με οδηγει να κανω αυτα που δεν θελω να κανω,

και να γινομαι αυτο που δεν θελω να γινω.

Αυτη η δυσαρμονια μεσα μου ,

ειναι κουραστικη,

μα αγωνιζομαι να αποκτησω την εσωτερικη μου γαληνη,

και θα προσπαθω μεχρι να τα καταφερω.

Τι ωρα ειναι;

χΩΡΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΙΣΩΣ
ΑΛΛΟΥ ΤΩΡΑ ΝΑ ΔΕΙΝΕΙΣ ΧΑΔΙΑ....

ΜΑ Ε Γ Ω ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ
ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ
ΣΕ ΞΥΠΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ...

Για σενα μωρο μου...
που με θυμασαι μονο
καθε αργα....

....

Της ζωής μου η παράσταση τελειώνει

θα υποκλιθώ πριν να κατέβει η αυλαία
και οι θεατές χειροκροτώντας στο μπαλκόνι
θα μου θυμίζουν ότι έπαιξα ωραία.

Το έργο κύλησε στα ίδια σκηνικά

ήταν πολλοί και διάφοροι οι πρωταγωνιστές

και ίσως κάποιοι απ' αυτούς δεν έπαιξαν σωστά
μα όλοι θα βαθμολογηθούν
μ'άριστα απ' τους κριτές.

Τραγούδια θέλω ν'ακουστούνε θλιβερά

να καταλάβουν όλοι ότι ήταν δράμα

(δεν ξεχωρίζει το κοίνο καμιά φορά το γέλιο από το κλάμα.)

..........

Στης γειτονιάς το καφενείο όπως καθόμουνα
και κοίταγα κατα το δρόμο έξω
σ' ένα κλαδί,
είδα πιασμένο ένα πουλί
σηκώθηκα να πάω να το ξεμπλέξω.


Και όσο του έλυνα το πόδι
αυτό με τσίμπαγε
ήταν ασήμαντος ο πόνος και δε μ' ένοιαζε...

μα αυτό που αργότερα σκεφτόμουν και με πείραξε
ήταν που μ'άνθρωπο αχάριστο μου έμοιαζε...