Το τελευταίο γράμμα μου...

''Ο έρωτας λενε, με έρωτα περνάει..

Ερωτες που θεωρείς παντοτινούς,

έρωτας που ορκιζόσουν οτι ποτέ δεν θα χαθούν

ουτε θα αλλιωθούν με τον καιρό,

ειναι δυνατόν να ξεχαστουν τόσο ευκολα;;

Πως γίνεται κάποιος που έπαιξε σημαντικό ρόλο

στη ζωή σου, καποιος που εκλαιγες με τις ώρες

κάποιος που ούτε θυμάσαι πόσες θυσίες εκανες για κείνον

πόσα ξενυχτια και τρέλες,

να ξεχαστεί τόσο γρηγορα, έτσι ξαφνικα,χωρίς λογια..

Ελεγα πως δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω χωρια σου...

Και τώρα εγω είμαι αυτή που φέυγω μακρυά...

Δεν σε αγάπησα;

Κοροιδευα τον εαυτό μου τοσα χρόνια;

Μηπως δεν σε εχω ξεχάσει απλά ξεχάστηκες;

Μηπως όλα αυτα που τραβηξα μαζι σου τόσα χρονια με διωξαν μακρυα;

Μηπως μπόρα ειναι και θα περάσει;

Και γιατί δεν μου λείπεις;

Γιατι δεν νοιώθω τύψεις;;

Οι κραυγές μου τόσα χρόνια για λίγη αγάπη,

για λίγη παραπάνω σημασία,

για λίγο παραπάνω σεβασμό..

Οι κραυγές που ποτέ σου δεν ακουσες...

Τις άκουσε τωρα κάποιος άλλος..

Φταίω; φταίς;;

Δέν ξέρω..

Αντέξαμε πολλά.

Τα φέραμε απο δώ.. τα φέραμε απο κει..

Μα τίποτα..

Αλλαζες για λίγο.

Και μετα ξανά τα ίδια....

Λογια ψευτικα, υποσχέσεις που δεν κατάφερες να κρατησεις ..

Πάντα εγω στην γωνιά..

Η ευκολη λύση..

Σε στήριξα, μα έχω και εγω ανάγκη να με στηρίξουν.

Εχω ανάγκη να αγαπηθω..

Καιρος να αλλαξουν οι ρολοι..

Χαμένη πια δεν θα 'μαι.

Αν μπορουσα...

Αν μπορουσα να σε ξεχνουσα/
και να μην με νοιαζει πια/
που βρισκεσαι και που γυρνας..

Βασανα της αγαπης.
Να θελεις να ξεχασεις και να μην μπορεις...

Μα... πως η αγαπη γινεται δικοπο μαχαιρι;
Πως η χαρα γινεται πονος και δακρυ..
Αραγε ετσι καταληγει καθε αγαπη,
δικοπο μαχαιρι οπως λεει και το τραγουδι;

''Αγαπη που γινες δικοπο μαχαιρι,
καποτε μου δινες μονο την χαρα,
μα τωρα πνιγεις την χαρα στο δακρυ
δεν βρισκω ακρη, δεν βρισκω γιατρεια.''

Αυτα που αγαπουμε γινονται βασανα και μας βασανιζουν;
Εκεινοι που αγαπουν, καταντουν να ζηλεψουν
εκεινους που δεν αγαπησαν ποτε κανεναν και τιποτα;

Στα νοσοκομεια , και στα γηροκομεια υποφερουν πιο πολυ εκεινοι
που περιμενουν τους δικους τους να ερθουν , και δεν ερχονται.

Εκεινοι που δεν εχουν κανενα ειναι ησυχοι.
Η πικρα του μονου, τους προστατευει απο την πικρα της εγκαταλειψης.
Μια πικρα που θεραπευει την αλλη πικρα.
Το εζησα εντονα τις τελευταιες νυχτες που περασα
στο νοσοκομειο κανοντας παρεα στον καλο μου..
Απεραντη μοναξια.

Ετσι ειναι η ζωη λοιπον...
Δεν υπαρχει ευτυχια;
Μονο στιγμες ευτυχιας υπαρχουν;

Το ιδιο συμβαινει με την αγαπη μας για τα αντικειμενα;
Ενα σπιτι, ενα αμαξι, το ιδιο με τις τιμες, τις διακρισεις;με την φημη; τα χρηματα;

Με την αγαπη; τα δινεις ολα και οταν τελειωσει και τα χασεις ολα μας τρωει η μαυρη στεναχωρια..

Τι πρεπει να κανουμε λοιπον; να βαλουμε μια μασκα και να μην αφηνομαστε να εκφραζουμε ουτε χαρα ουτε λυπη; ετσι ωστε να μην κινδυνευουμε να πληγωθουμε;

Δεν νομιζω οτι μπορουμε να αποστειρωσουμε τις ζωες μας απο τα συναισθηματα χαρας και λυπης..
Οταν μας πρεπει να γελασουμε πρεπει να γελασουμε και οταν μας πρεπει να κλαψουμε να κλαψουμε.
Αν μπορουσα λοιπον...πως θα μπορουσα ομως;

Φυλακισμενη μεσα στην ψυχη μου,ισως αν ειχα καθαρη συνειδηση να τα καταφερνα.
Να εξαγνισω την ψυχη μου...

Πως γινεται αυτο;
Ισως με την γυμνη αληθεια;
Μα η αληθεια ποναει.
Και αν ο πονος ειναι ο μονος δρομος να αγνισουμε την ψυχη μας;;
Ο μονος τροπος για λυτρωση ειναι να ξεγυμνωσουμε το ψεμα;

Ετσι ελευθερωνομαστε;
Και πως διαολο γινεται αυτο;

Φοβαμαι......