Κάτω απο εκείνο το λίγο φώς του κεριού που τρεμόπαιζε,κρυμένοι απο τούς ανθρώπους,
μακριά απο τα σαρκοβόρα μάτια τους,
μακριά απο τους ψέυτικους επιδέξιους φίλους,
που πίσω σου γελάνε με τον πόνο σου...
με ένα ποτό στο χέρι,
πιστέυοντας οτι αυτό θα μπορέσει να κάνει το μυαλό να δουλέψει
και να βρεί μια λύση,μια λύση,που όλη μερα δεν κατάφερε να βρεί..
Ψάχνωντας την ηρεμία..την Ιθάκη του μυαλου.
Μπορούσα να διακρίνω την απόγνωση και την απελπισία...
Στα μάτια εκείνα που πρίν κάποια λεπτά φλώγες πάθους
πετάγονταν απο μέσα τους..
Στα μάτια εκείνα τωρα μιλούσαν χωρίς να ακουστουν..
Στα μάτια εκείνα τώρα κλαίγανε χωρίς δάκρυα..
Τα χείλη εκείνα που πρίν έδειναν την γλύκα τους
με φιλιά που έκαιγαν..
τα χείλη αυτά τώρα εκληπαρούσαν να ακουστούν..
Τρεμοπαίζαν στην προσπάθεια τους να γλυκάνουν λίγο την φωνή εκείνη
που έβγαινε με το ζόρι,σάν κραυγή..
σαν κλάμα απο νυχτοπουλι.
Απέναντι σου, νοιώθοντας ανίκανη να κάνω κάτι..
Με σφιγμένη την καρδιά.
Νοιώθοντας την παρουσία της Μοίρας στην διπλανή καρεκλα
να χαμογελάει χωρίς κανένα αίσθημα συμπόνιας
για όλα αυτά που φορτώνει τις ψυχές των ανθρώπων με φορτία
πολύ πιο βαριά απο οσο μπορούν να αντέξουν.
Και αυτή χαμογελάει..
σηκώνοντας το φρυδι και και στραβώνοντας τα χείλη
πέρνοντας μια γκριμάτσα κοροιδευτικη..
κοροιδέυοντας και προσφεροντας χαρτομάντηλα
ποτισμένα απο χυμό τσουκνίδας.
Σκληρή και άπονη.
Παγωμένη δίχως αισθήματα.
Και εγω απέναντι σου χωρίς οπλα, μην μπορωντας να σε βοηθήσω.
Μόνο να είμαι εκεί εκείνη την ώρα μπορώ,
να είμαι δίπλα σου και να σου κρατώ το χέρι..
Αγγελέ μου..
Οπως και άν σε λένε..
Πατέρα αν σε λένε..
Αγγελο των Χριστουγέννων..
Θεος..
Οπως και αν σε λένε..
Βοήθα με άλλη μια φορά, οπως πάντα έκανες όταν σε χρειαζόμουν..
Βοήθαμε να μπορέσω να βοηθήσω..
Να μπορέσω να απαλύνω απο τον πόνο αυτην την ψυχή..
Την γλυκιά αυτη ψυχή.Το ξέρεις οτι είναι..
Δώσμου όπλα να μπορέσω να πολεμίσω δίπλα της.
Δώσμου δύναμη να παλέψω οταν χάσω το σπαθί μου.
Δώσμου κι αλλη αγάπη γιατι θα την χρειαστώ.
Αγγελέ μου, βοήθα με..
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου